Yıllar önce kendime bir mektup yazmıştım. 10 yıl sonrasında hayal ettiğim kendimi kelimelere dökmüştüm. Ne yapıyor olduğumu, kiminle olduğumu, neyi başarmış olduğumu sayfalara anlatmış, aslında 10 yıl sonra olmak istediğim halimi resmetmiştim. Resmedince de sanki gerçekten olacakmış da sadece yılların geçmesini beklemem gerekiyormuş gibi bir duyguya kapılıp mutlu olmuştum. O yazıyı yazdığımdan beri 8 yıl geçti ve yazdığım günden beri motivasyon kaynağım oldu. Ara ara özellikle de yaşamın akışına kapılıp, hareketsiz, edilgen olduğum zamanlarda okuduğumda bana cesaret verdi, ileriye dönük harekete geçmem için bana ivme verdi. 10 yılın bitmesine 2 yılım kalmış iken fotograftaki halim ile şimdiki arasında hala farklar var ama umutsuz değilim. Hatta bu günden 10 yıl sonraki halimi yazmak için içimdeki çoşku giderek artıyor.
Sonradan anladım ki, gelecekteki kendimi düşünmem, ona şekil vermem beni bugünden mutlu ediyor. O kişiye ulaşıp ulaşamamak bir süre sonra önemini yitiriyor; sadece hayal edebilmek, bir yön çizmek ve hedef belirleyebilmek için çaba gösterebilmek bile motive edici olabiliyor.
Yıllardır işe alım mülakatları yapan biri olarak değişik unvanlarda, değişik pozisyonlar için binlerce kişi ile mülakat yaptım. “Benim kocam bir dolandırıcı” diye söze başlayanından tutun da boşanmış anne babasına içerleyene, “ben ailemin zoru ile bu görüşmeye geldim” diyen açık sözlülere kadar bir çok değişik insan tanıdım; onların hayatlarını dinledim. Hatta anlattığı hayata özenip iç geçirdiğim, takdir ettiğim ve ufkumu genişleten adaylar da oldu. Her insanda farklı bir hikaye dinlemek, ne kadar farklı hayatların olduğuna tanık olmak işin en keyifli tarafı. İnsanın isterse neleri başaracağını, başarının bir çok değişkene bağlı olduğunu ve herkesin eşit şartlarda yarışa başlamadığını anladım. Bu paylaşımların bende yarattığı zenginliği inkar edemem ama sonrasında bana uykusuz geceler yaşatan, “ya doğru değilse” diye düşünerek günlerce verdiğim kararı sorgulatan, aldığım sorumluluğun altında ezilmeme neden olan mülakatlarım oldu.
Bunca yılın birikimi ile geriye dönüp baktığımda mülakatlarda beni en çok zorlayan adayların “ne iş olsa yaparım” yaklaşımını benimsemiş adaylar olduğunu görüyorum. “Ne yapmak istiyorsun, nasıl bir iş seni mutlu eder” sorusunu şaşkınlıkla karşılayıp, suya sabuna dokunmayan cevaplar veren adayların çokluğu dikkatimi çekiyor. Ben de lisans eğitimini iktisat üzerine yaptıktan sonra ne yapmak istediğimi bilemeyenlerdendim. İş seçmek yerine işin beni seçmesini bekledim ve şansım yaver gitti; beni geliştiren, “sabah olsa da işe gitsem” dedirten bir işle girdim iş hayatına. Herkesin bu şansa sahip olmadığını, yüksek işsizlik oranının iş hayatımızdaki seçimlerimizi etkilediğini biliyorum. İş bulmak esas amacımız olunca iş tercihi yapmak, istediğimiz alanda çalışmak gittikçe zorlaşıyor. Hal böyle iken sanki olasıymış gibi, iş alanı tercih etmek şımarıklık gibi gelebilir. Ancak bir mülakatçı olarak, “ne iş verilirse onu en iyi şekilde yaparım” diyen bir adayın bende uyandırdığı his şu; “ben ne yapmak istediğimi bilmiyorum, şimdiye kadar bu konuda hiç düşünmedim, çünkü birincil amacım bir işimin olması, ne iş yaptığım ikincil öneme sahip. Diğer bir deyişle “benim için ben karar veremiyorum, sen ver.” İşe alıp almama kararını vererek zaten sorumluluğumu artırırken bir de adayın iş konusunda kendine yön çizememiş, ne istediğini bilmeyen bir tavır sergilemesi işimi daha da zorlaştırır. Nasıl bir hayat, nasıl bir iş konusunda kendine yön belirlememiş, hedefini netleştirmemiş, hayal dahi kurmamış biri (belki mülakatta paylaşımda bulunmak istemiyor da olabilir) maalesef şarkının söylediği gibi “kapılmış gidiyor bahtının rüzgarına” izlenimini bırakıyor bende. İmkanları, fırsatları, mucizeleri beklemek işin kolay tarafı. Zor olan bunları yaratabilmek konusundaki gücümüzü farkederek, harekete geçmek.
Bahtımızın rüzgarına kapılıp gitmektense, hayal kurup geleceğimizi şekillendirmemiz ve hayatımızın sorumluluğunu almamız gerekiyor. Hayallerinizin bol olması dileğiyle...
