Mavi için iş bulmak hiç kolay olmamıştı. Yüksek öğrenim mezunu ve mesleki becerisi olmasına rağmen iş bulamayınca önüne (tam da umudunu kaybettiği sırada) çıkan iş fırsatını yani temizlik görevini kabul etmek zorunda kalmıştı.
Geçinmek ve hayatını sürdürmek(anlam katmak) için çalışmak zorundaydı (!)
Mavi işe başladığında onunla aynı pozisyonda bir başka mavinin daha çalıştığını gördü, tanıştı. Eğitim seviyesi yüksek olmayan diğer mavi ile aynı işi yapıyor olmak daha en başta canını sıkmıştı ama çaresizdi (iş bulması kolay değildi bu yüzden) sesini çıkartmadı.
Mavi tüm gücü ile görevini yapmaya çalışıyor ama bedeni devamlı ayakta durmak zorunda kaldığı bu işten dolayı dayanamıyordu. Evine gittiğinde beli’nin, dizleri’nin ağrısından duramıyor, her geçen gün içtiği ağrı kesici ilacın dozunu artırıyordu.
Ailesi mavinin durumunu görüp üzülüyorlardı ama ellerinden de bir şey gelmiyordu!
Mavi bir yandan da okuduğu bölüme mesleki becerisine ait “bir iş bulabilir miyim?” diye araştırıyordu.
Şirketinde okuduğu bölümle alakalı bir elemana ihtiyaç olduğunu öğrendiğinde bir umut insan kaynakları müdürün yanına gidip göreve talip olduğunu söyledi fakat hiç beklemediği bir yanıt aldı.
İnsan Kaynakları Müdürü ona “bu iş için uygun olmadığını” söylemişti.
…”Niye?”
Niye’si yok!
…uygun değilmiş. Apaçık mavi olduğu için onu düşünmediklerini hissettiriyorlardı. Hayal kırıklığı artmıştı. Hiçbir zaman bulunduğu şirkette kariyer yapamayacağı ve mevcut pozisyonunun değişmeyeceği bir tokat gibi yüzüne vurulmuştu.
…“Şartlar bu istiyorsanız çalışırsınız istemiyorsanız siz bilirsiniz!” diye de söylendiğinden elinden bir şey gelmiyordu.
Mavi olmayan personeller ile konuşurken onunla aynı işi yapmalarına rağmen maaşlarının da ondan yüksek olduğunu öğrendiğinde iyice morali bozulmuştu.
Artık işe gitmek onun için bir külfet olmuştu. İş yerinden ve iş ortamından soğumuştu!
Çalışma arkadaşları temizlik ile ilgili bir aksaklık olduğunda bunun ondan kaynaklandığını söylüyordu üstlerine, üstleri ise her olumsuzlukta onu suçluyordu.
Sağlığı ile ilgili yaşadığı sorunları anlattığında da bu sefer de ona iş vermemeye başladılar. Yapabileceği sağlığını etkilemeyecek işleri yapmayı önermesine rağmen iş vermiyorlardı.
Mavi artık kendini orada gereksiz hissediyordu.
Yemekhanede yemek yerken bile kimse mümkün olduğunca onun masasında oturmuyor, dışlıyorlardı.
Mavi'nin dayanacak gücü kalmamıştı ve tamamen kaybettiği motivasyonunu hiçbir zaman kazanamayacağını anlamıştı.
Günün birinde ondan bekleneni yaptı, “istifa etti”.
