Sevgili anneciğim hayatın zor anlarında her zaman kullandığı güzel bir söz vardır. Anneciğim her zaman der ki; ”Hayatta en kolay şey yemek yemektir, o da çiğnemeden yutulmaz.
Bilmem, hiç düşündünüz mü gerçekten de en kolay olarak gördüğümüz yemek yemek için bile bir emek harcanıyor. Peki, hayatında bazı şeyleri hazır bekleyenler, buna maalesef çoğu kişi ulaşamayacak. Nitekim yok öyle bir şey!
En kolay şey yemek yemekken bile bir çaba varsa, her şeyde bir çaba var. O şu anda tepelerde gördüğünüz çoğu kişiye bakın hayat hikâyelerini öğrenin okuyun ne çok çaba harcamışlar. Üniversiteyi bir şekilde bitirmiş olan birçok işsiz var. Niye işsizler? Öncelikle okumuş bir meslek sahibi olmuşlar. Hiç okumamış bir kişinin yaptığı işleri yapmak o yollardan geçmek istemiyorlardır.
Şu anda ben hayal ettiğim mesleği icra ediyorum fakat buraya geliş uzun bir yoldu. İlk işe başladığımda maaş almadım fakat maaşlı bir çalışan gibi saat 8 de iş yerini açıp akşam 6 ya kadar çalıştım. Burayı kendimi ispat etme yeri gibi düşündüm ve aylar sonra yol ücretim ödenmeye başlandı, bir süre sonra küçükte olsa bir maaş almaya başladım. Orada yaklaşık iki yıl çalıştım daha sonra engelli eleman çalıştırmak isteyen özel sektörde bir başka iş yerinde iş hayatına devam ettim. İkinci çalışmaya başladığım iş yerinde ilk sigortam yapıldı ve standart bir maaş almaya başladım. İş yerinde yetmişe yakın kişi çalışıyordu. Birgün müdirem herkesin içinde benim ile ilgili övgü dolu sözler söylediğinde nasılda mutlu olmuştum.
İş yerine herkesten önce ilk gelen bendim ve bunu takdir etmişti. Bunu söylerken zamanında işe gelmeyen diğer çalışanları da uyarmıştı. “Selma Hanım gibi sizde mesai saatlerine dikkat edin” demişti. Farkında olunuyor olmak güzel bir duygu…
Bu iş yerinde unutulmaz güzel ve farklı anılar ile dolu dört yılımı geçirdim. İşimi hiçbir zaman iş gibi görmedim. Çalışmak beni yaşama bağlıyordu fakat ülke olarak ekonomik krizin yaşandığı dönemde 3 katlı bina küçülmeyi seçmek zorunda kalmıştı. Bu küçülme ile birlikte birçok personelini işten çıkardı, bunlardan biri de bendim. İşsiz kaldığım dönemde de umutsuzluk yaşamadım çünkü tekrar iş bulacağıma yönelik inancım tamdı.
İşçi bulma kurumunun kapısını hergün çaldım. Gönderdikleri tüm iş görüşmelerine gittim. Fakat ekonomik krizin yaşandığı bir dönem olduğundan bir süre bekler misiniz şu kriz geçene kadar? dediler. Beklemek zordu benim için çünkü aldığım tazminat ile otomobilimin kredi taksitlerini bir süre daha ödeyebilirdim fakat hazır para hızla tükeniyordu tazminat bitmek üzereydi, iş bulmalıydım. Devam ettim araştırmaya, hiçbir iş tercihi yapmadan tüm görüşmelere gidip şansımı denedim. Sonra şu anda halen devam ettiğim iş yerimde işe başladım. Kamu Personeli olmak bir hayaldi fakat hayaller gerçekleşmekte olan gerçeklerin gölgeleridir. Hayal ettim ve bu da gerçekleşti. Kamu’da, Kadrolu, SSK’lı ve maaşlı bir personel olarak hem de şu anda en sevdiği işi icra eden bir çalışan olarak çok iyi biliyorum ki, en kolay şey yemek yemektir, o da çiğnenmeden yutulmuyor.
